It's beginning to look a lot like...

"Ik sta nooit op de foto, want ik ben altijd degene die de foto maakt."

Herkenbaar?

Ik hoor het vaak. Niet alleen van fotografen, maar ook van veel mama's die snel achter de camera kruipen om mooie momenten vast te leggen. Zelf heb ik het ook een hele tijd fijn gevonden, om me achter die camera te verschuilen. Maar eerlijk is eerlijk; de oplossing ligt bij onszelf. Als wij achteraf de beelden willen hebben, zullen we op het moment zelf moeten handelen. Niet wachten tot een ander de camera pakt of zegt dat jij er ook bij moet komen staan.

Wist je dat een shoot ook mogelijk is in je eigen huis? Waarbij ik alle fijne, mooie, kleine momenten voor jullie vastleg. Niet geposeerd of in een studio setting, maar op de plek waar jij je het meest thuis voelt. Samen op de bank, een boekje lezen of samen spelen.

Ook supertof om cadeau te geven tijdens de feestdagen! Hoe waardevol en mooi is het, om tegen iemand te zeggen; ik wil graag foto's van en met jullie laten maken. Ik vind het fijn om beelden van ons samen te hebben, omdat jullie zo belangrijk voor me zijn.

Mis je deze beelden van jouw gezin of zijn de beelden er wel, maar zijn deze door jou gemaakt, waardoor je zelf niet in beeld bent? Wacht dan niet tot iemand de hint begrijpt… Zet zelf de stap; boek een shoot!

En dat is precies wat ik deed. Onlangs stond ik voor de lens van Kiekjes van Hymke. Ook heeft ze toen foto's van mama en mij samen gemaakt. Zo ontzettend blij mee!

Vandaag zijn opa en oma aan de beurt. Waar ze normaal niet verder komen dan het winkelcentrum, wordt dit voor hen een "hele wereldreis". Op naar Steenbergen, naar de toffe kerstshoots van lieve Hymke. Een eindje rijden, maar dat is het zeker waard. We maken er een gezellige dag van samen.

Gisteren nog de laatste kleding uitgezocht en vanmorgen al vroeg de auto in. Volop gekletst onderweg en vooral opa keek zijn ogen uit; want "er is zoveel veranderd". Af en toe een herkenningspunt "hier heb ik vroeger nog eens gewerkt!".Voordat we het weten, zijn we 45 minuten verder. Inmiddels geen idee meer waar we zijn, maar ik denk het gevonden te hebben en besluit alvast uit te stappen. Opa en oma wachten in de auto; warm en droog. Ze hebben nog maar gelijk. Nog voordat ik mijn spullen uit de auto heb gehaald, zie ik Hymke al lachend aan komen lopen. Hier moeten we zijn!

We lopen met Hymke mee, naar een grote schuur met prachtige kerstbomen (tip: Kwekerij Augustijn) en achter in de schuur zie ik al een gezellig hoekje klaarstaan. Ik herken het meteen; dat is het hoekje van Hymke, want zoiets kan je wel aan haar overlaten. Lichtjes, lichtjes, een deken en nog meer lichtjes. Omringd door mooie bomen.We versieren een kerstboom, gooien met sneeuw en lachen vooral heel veel samen. Het resultaat is nu bijzaak, want ik geniet al zo van dit moment samen. En dat resultaat is vast prachtig, daar heb ik alle vertrouwen in.

Inmiddels zit de sneeuw tot in onze oren en zijn alle beelden gemaakt. Dit was voor Hymke de laatste shoot van vandaag. Ze wordt opgehaald door Luc en kleine Teun. (Yesss, kan ik nog even tante Von spelen) Zo dankbaar voor het moment en de foto's die van ons gemaakt zijn, dat ik ook nog snel een aantal beelden maak van Teun en zijn papa én mama. Want ook zijn mama is natuurlijk vaak degene die achter de camera kruipt.