Het oude jaar vieren

31 december; een mooi moment om het jaar te vieren en dankbaar te zijn.

Om bewust stil te staan, bij alles wat er dit jaar is gebeurd. Bij successen die ik al eerder had mogen vieren. Bij de momenten waarop ik na het vallen toch weer op ben gestaan. Op stappen die ik onbewust heb gezet of beter gezegd; bewust heb gezet, maar waarbij ik me niet bewust was van het resultaat.

Het jaar waarin ik na 19 jaar afscheid moest nemen van de meest toffe dansschool, met de allerliefste dansers en danseressen. Ik wilde zo graag doorgaan, maar mijn lichaam niet meer. Ik mis deze lieverds om me heen. En toch bracht het afscheid me ook iets moois. De reacties op mijn vertrek, lieten me inzien dat mensen mij niet zien, zoals ik dacht dat ze me zagen. Ouders hebben me hardop uitgelachen. De slogan van de dansschool was namelijk; "Bewonder hoe bijzonder je bent". Ik vergat in al die jaren, om die slogan toe te passen op mezelf. Ik hield mezelf klein en dacht dat iedereen me zo zag. Zo dankbaar voor deze eye-opener. 

Vanaf dat moment, keek ik niet meer door die gekleurde bril naar mezelf. Stapje voor stapje, maar in de juiste richting. Ik begon mezelf steeds meer ruimte te geven om te zijn wie ik ben en wil zijn. Ik leerde niet alleen veel over fotografie, maar zeker zoveel over mezelf. De dansschool was mijn leven en ik was even bang, dat ik zonder mijn dansschool niets meer zou zijn.

Enorm dankbaar voor alle mensen die mij hebben gesteund in deze maanden. Dansers en ouders die aan mij dachten, terwijl voor hen alle lessen door bleven gaan. De meest dierbare mensen om me heen, die er altijd voor me zijn. Vriendinnen, die ik maanden niet spreek, maar waarvan ik toch weet dat ze er zijn. Mensen van wie ik veel mocht leren; onder andere bij Sunfield Academy en Marilyn Bartman. Lieve mensen die ik in deze groepen mocht leren kennen. Nieuwe vriendschappen. Alle mensen die voor mijn lens wilden staan.

Het mooie van fotografie, is dat je iemand recht in de ogen kan kijken, al is het op beeld. Ogen vertellen hele verhalen. En hoewel het in het dagelijks leven aardig ongemakkelijk is, om iemand zo lang te bekijken, is het eigenlijk heel mooi. Kijk jij wel eens "echt" naar iemand? En naar jezelf? Vaak hebben we in ons hoofd een beeld van onszelf, dat niet klopt met de werkelijkheid. Ik daag je uit om jezelf eens echt aan te kijken. Niet in een spiegel, maar via een puur portret. En als je komt met een lijstje als een pukkeltje, krasje of haartje, dan mag je het nog eens opnieuw proberen. Zie je hoe mooi en sterk dat je bent? Dat je straalt of misschien zorgen hebt?

Door mezelf diep in de ogen te kijken, lukt het mij om te komen bij mijn wensen en dromen. Mijn doelen. Bij wat ik echt wil en wat me nu misschien nog remt. Niet bij de lijst van dingen die van mij verwacht worden, maar waar ik naartoe wil. Wat past bij mij. Ik geloof dat ik daar het sterkste zal zijn. Het meest in mijn kracht. En dat geldt niet alleen voor mij, maar ook voor jou. 

En nu ik heb geleerd dat ik al die jaren alles heb gegeven voor mijn dansschool, maar er ook op andere plekken ruimte is voor mij, kan ik pas echt beginnen met loslaten. En ben ik eindelijk sterk genoeg om binnenkort bij de trainingen te gaan kijken en tijdens de wedstrijd (super trots) in de zaal te zitten. Een nieuwe richting voor de dansschool en een nieuwe richting voor mij, maar dat betekent niet dat onze wegen elkaar niet meer mogen kruisen.

Laten we gaan voor een nieuw jaar, waarin we elkaar (en onszelf) de ruimte geven. "Anders" is wat jou mooi en bijzonder maakt. Ik ben al op weg en ik weet dat ik mijn nieuwe dromen waar ga maken. Waar sta jij? 

Ik help je graag aan dat pure beeld, het portret van de mooie persoon die jij bent. Een mooi voornemen voor 2023.

Liefs en tot snel!

* De eerste twee foto's bij deze blog zijn gemaakt door Eliene Sonneveld en bewerkt door Sabrina van de Brink. De derde foto is gemaakt door Carlijn Glasmacher. *