Domino-effect

Heb je mijn blog van vorige week al gelezen? Mijn oma wel. We hebben er ook samen over gesproken. Ik merk dat we steeds vaker dit soort mooie gesprekken voeren. Alsof ze steeds meer open staan, voor hoe het anders kan.

Mijn opa zorgt graag. Het liefste laat hij oma niets tillen. Als het aan opa lag, zou hij zelfs oma de hele dag willen tillen, om haar te beschermen. Om te voorkomen dat ze zich pijn doet. Oma draagt een brace aan iedere hand en lopen doet ze met een rollator. Dit sinds de zomer dat ze haar enkel brak, waarna ze ook nog een nieuwe heup kreeg. Daar moest ze wel even aan wennen, want "een rollator is voor oude mensen". En dat zijn ze natuurlijk nog niet; oud.

Opa had nog een uitstapje van ons tegoed en hoewel opa bij voorkeur thuis blijft, hebben we hem toch zover gekregen om samen naar NondeJeu te gaan voor een potje Jeu de Boules.

Daar staan we dan, klaar voor de strijd. De twee mannen in ons gezelschap, geven zich niet zomaar gewonnen. Voor oma hebben we de beste stoel uitgezocht. Voetjes op een verhoging. Koffie onder handbereik en het koekje wordt zorgvuldig voor haar uitgepakt.

We spelen een tijdje en opa geniet zichtbaar. Ik heb hem al lang niet meer zoveel zien lachen. Oma geniet ook, mede doordat ze opa zo ziet. "Zijn zware ballen hè Von?". "Ja oma, dit zijn inderdaad wel zware ballen." Ze smikkelt intussen van de hapjes die voorbij komen.

Tot onze grote verbazing, horen we oma ineens zeggen "Ik ga ook een bal gooien" en hop, daar staat ze hoor. We kijken elkaar aan en denken allemaal hetzelfde. We verwachten dat oma het voor gezien houdt, zodra ze de bal in handen krijgt. Maar niets is minder waar... We staan er met grote ogen omheen. Opa houdt haar niet tegen. Ze hebben zoveel plezier samen en vanaf dat moment is er geen Jeu de Boules bal meer veilig. Die twee gaan er, met een brede lach op hun gezicht, met onze ballen vandoor. Wat een lol samen.

We weten niet wat er gebeurt, maar we kijken elkaar aan en dat is genoeg. Laat hen maar gooien. Wat een groot cadeau, om hierbij aanwezig te zijn. Om dit te zien. Om dit te voelen. Ik maak slechte foto's met mijn telefoon. Bewogen en scheef, maar het doet er niet toe. Dit moet vastgelegd worden. Het is zo ontzettend mooi. Zo bijzonder. Zo dankbaar dat we hier samen zijn.

Na het spel drinken we nog iets en vervolgens duikt oma een kledingwinkel in. Ja, zonder rollator inderdaad. Eten doen we niet in een chique restaurant. Ze gaan voor McDonald's. Om daar vervolgens met tranen in de ogen van het lachen, te stoeien met een rietje en te knoeien op de grond. Wat heerlijk.

Laat in de middag een berichtje van oma, nadat ik de foto's naar haar doorstuurde:

"Superlief en mooi. Ik heb alles weer opnieuw beleefd. Opa slaapt als een blok. Alle foto's zijn even leuk. Wat houden wij van jullie."

Om daarna nog een berichtje te krijgen met de volgende tekst; "Ik vind mezelf wel stoer".

En zo is het oma, hartstikke stoer. En wij houden ook heel veel van jullie.

What if... Je misschien niet alles en niet iedere dag hetzelfde kan, maar wel van iedere dag het beste maakt? Je niet iedere dag blijft zitten, om te voorkomen dat je pijn krijgt. Maar soms het risico neemt, om daar dan ook dubbel en dwars van te genieten.

Mijn oma weet het wel. Zij heeft haar keuze gemaakt. Zo trots.