Mijn eerste fotografie opdracht

De zomer nadert zijn einde. De temperatuur blijft echter onverminderd hoog. Ik heb de laatste weken genoten en heel veel geleerd van diverse portfolioshoots. Prachtige mensen, veel gelachen. Iedereen zei ja, op de vraag model te staan voor een van mijn portfolioshoots. Zo dankbaar voor alle mensen die bereid waren om mij te helpen. Dagdromend denk ik terug aan al die mooie momenten, tot er een bericht binnenkomt. Ik ben meteen weer helemaal in het hier en nu. Wakker en vol energie. Ho, wacht even. Lees ik dat echt goed?? 

En ja hoor, het staat er echt; "Zou jij ons vast willen leggen, nu ik zwanger ben van de derde?" Ik word gevraagd. Ik word gewoon gevraagd om mensen vast te leggen. Niet omdat ik het hen vraag, maar omdat ze dit zelf willen. Natuurlijk stuur ik direct een bericht terug, om hen te laten weten dat ik dat heel graag zou willen doen.

Ik kan het haast niet geloven. Het gevoel dat ik ooit hoopte te bereiken, mag ik nu al ontvangen. Ja, dit is wat ik wil doen!

Ik tel de dagen af. Check het weerbericht een aantal keer per dag. Ik ga verschillende mooie locaties bekijken en kies uiteindelijk voor een locatie in de Loonse en Drunense Duinen. 

Het is zover. Bepakt en bezakt ga ik op pad. Alles bij de hand, wat eventueel van pas zou kunnen komen. Ik kom veel te vroeg aan bij de Roestelberg en besluit om buiten op hen te wachten. Bij iedere auto die aan komt rijden, maakt mijn hart een klein sprongetje. Als ze uiteindelijk de auto parkeren, stapt er een prachtig koppel uit.

Haar haren dansen in de wind, evenals haar jurk. Hij trekt zijn overhemd aan en beiden zien er mooi verzorgd uit. Zonnestralen op de buik, waarin hun kleine mannetje nog lekker aan het groeien is. Op dat moment valt alles wat ik moest onthouden, van mijn schouders af. Geen zorgen meer om de toenemende bewolking. Dit gaat een mooie avond worden.

"Ik ben niet fotogeniek hoor." "Ik durf dit alleen omdat jij het bent."

Ondanks de bewolking, begint de lucht mooi te kleuren en besluiten we te starten. Na vijf minuten hoor ik hem zeggen "Oh, maar dit vind ik niet erg om te doen". Alles gaat als vanzelf. Ze doen het zo goed. Vooraf de twijfels of ik voldoende inspiratie zou hebben tijdens de shoot. Maar nu we hier staan, denk ik daar niet eens meer bij na. Ook aan de andere kant geen twijfels meer nu; "dit is écht leuk, super!!".

We worden getrakteerd op een lucht die alleen maar mooier wordt. De kleuren zijn prachtig. Alles komt samen. Wat een cadeau. We vergeten de tijd en stoppen pas wanneer het echt te donker begint te worden.

Samen lopen we terug naar de auto. Alle drie hoog in energie. Wat was dit ontzettend tof!! Inmiddels voel ik mijn wangen, door die brede lach die niet meer van mijn gezicht te krijgen is. Zo dankbaar. Zo mooi. Ik wil nog een keer. Ik wil dat dit gevoel nooit meer stopt. 

Eenmaal thuis ga ik natuurlijk direct het resultaat bekijken. Wat duurt dat uploaden lang! Wat als ze niet scherp zijn? Heb ik het wel goed gedaan? Het moment dat de map geopend wordt; mijn hart in mijn keel. En dan blijkt het resultaat, de kers op de taart te zijn, van deze prachtige avond. Dat gevoel is niet te beschrijven. Het is inmiddels te laat om het met iemand te delen. Ik voel zoveel energie, geluk en blijdschap, dat ik door de straat zou willen rennen en dansen, gillen en zingen.

Ik doe het mijn buren maar niet aan en ga uiteindelijk in bed liggen. Ik gil even in mijn kussen. Is dit echt gebeurd? Ik wiebel met mijn benen. Te veel energie om te slapen. Maar wat een heerlijk gevoel.

Ik staar naar het plafond en zie voor me, dat ik dit nog heel vaak mag doen. Als het zou kunnen, wordt mijn lach nog groter. Ik zie voor me, dat jij daar staat. De liefste mensen om je heen. Je straalt. En ik straal met je mee..