Dreams do come true

Als afleiding, maak ik een bord aan op Pinterest; "Mijn studio". Het hele weekend voeg ik afbeeldingen toe en droom ik weg bij het beeld dat ontstaat.

Ik word wakker en het eerste wat ik kan denken; het is maandag. Geen reactie. Logisch, want zo vroeg werken ze niet. Maar ik moet Ruud vandaag iets laten weten. Hoelang kan ik dat uitstellen? Ik wil deze studio en nu het zo dichtbij voelt, wil ik dat gevoel niet meer loslaten.

De ochtend gaat traag voorbij en om 12.00 uur bedenk ik dat ik Ruud niet langer kan laten wachten. Ik moet hem laten weten dat ik geen akkoord heb ontvangen. Maar het lukt me niet om dat te typen.

12.06 uur komt er een bericht binnen. Hart in mijn keel. Ik verstijf en ondanks het feit dat ik nu al dagen wacht op dit bericht, durf ik het niet te openen. Ik probeer mijn ademhaling te herstellen en positief te denken; dit wordt mijn studio. Tegelijk gaan er verzachtende zinnen door mijn hoofd; als het een strijd wordt, kan je dit aan. Zoals iedere keer. Je weet wat je wil en je gaat niet opgeven.

Ik open het bericht. En terwijl ik voorbereid ben op alle "ja, maar's" en "we hebben er geen vertrouwen in", lees ik complimenten over mijn onderbouwing en dat het een heel aannemelijk voorstel is…

Mijn hart maakt een klein sprongetje. Er wil een grote lach op mijn gezicht verschijnen, maar tegelijk voel ik ergens iets dat me remt. Waar zit dat addertje? Zo makkelijk is het niet eerder gegaan. Ik lees verder en het positieve bericht wordt afgesloten met de mededeling dat de tweede persoon nog akkoord moet geven en dat ik daarover een bericht zal ontvangen aan het einde van de week.

Het einde van de week is te laat voor Ruud. Hij heeft duidelijkheid nodig. Ik neem contact met hem op en vertel hem eerlijk wat de situatie is. Hij vraagt me hoe ik erin sta en wat ik zou willen.

Dan krijg ik het bericht terug; "Laten we het doen. Mocht het alsnog niet mogelijk zijn, dan zie ik wel weer."

O

M

G

Ik ben gewend om mezelf te moeten verdedigen. Te moeten bewijzen dat ik het kan. Te moeten bewijzen dat mijn lichaam ziek is en niet alles kan, maar dat dat los staat van wie ik ben en wat ik wel kan. Bezwaren schrijven, discussies, procedures, papierwerk… En nu ineens…

Ik durf niet blij te zijn. Ergens al wel, maar ik deel het nog niet. Ik ben bijna te verbaasd om te geloven dat het echt mijn studio gaat worden. Waarom kan het nu ineens zo snel? Wat zit hier achter?

Die middag loop ik een rondje door de plaatselijke kringloop. Twee kleine kinderstoeltjes, gaan mee naar huis. De eerste aankoop voor mijn studio. €2,50… Dat mag, "want als het alsnog niet doorgaat, maken we er wel iemand blij mee".

Ik voel het ergens kriebelen. Maar om mezelf in te dekken, ren ik nog niet zingend door de straten. Eerst maar eens de reactie van de tweede persoon afwachten.

Op dinsdag zit ik voor me uit te staren. Er gaat zoveel door mijn hoofd.

Woensdag is mijn hoofd wat lichter en voel ik de ruimte om "rustig" af te wachten tot het bericht dat later die week zal volgen.

09.51 uur – er komt een bericht binnen. Zonder te kijken van wie het is, open ik het bericht. Ik lees het bericht zeker vijf keer opnieuw. Woow, maar wacht… Staat daar nu dat het akkoord is? Zonder ellenlange voorwaarden en eisen? Ik kan het niet geloven.

Zo vol ongeloof, dat ik niemand bel om het te delen. Uren later, deel ik het voor het eerst.

In de dagen die volgen, breekt die opgebouwde muur, langzaam af en komt er ruimte voor zonnestralen en vertrouwen.

HET WORDT MIJN STUDIO!!!

Op 1 april krijg ik de sleutel. Dat wordt geen paaseieren zoeken, maar kwasten en verfrollers.

Dit gevoel is zo fijn. Het betekent enorm veel voor mij. Echt een droom die uitkomt en een grote stap richting het waarmaken van nog veel meer dromen.

Zo dankbaar.